نام چاپ فلکسوگرافی از چاپ آنيلين تغيير و مشتق شده است و چون برای چاپ سطوح قابل انعطاف که در بسته‌بندی غذايی کاربرد دارند (مانند انواع فيلم‌های مختلف سنتزی) نام فلکسوگرافی به خود گرفته است. اساس و پايه اين روش چاپ بر اين مبناست که يک مخزن مرکب چاپ، که در داخل آن يک نورد فلزی گراور شده (آنيلوکس) در حال چرخش است، مرکب را پيمانه کرده و تحويل يک نورد لاستيکی که مستقيماً با کليشه لاستيکی در تماس می‌باشد می‌دهد. اين کليشه با تکيه به يک سيلندر مخصوص به نام سيلندر چاپ، رنگ منتقل شده روی خود را به سطح چاپی که به صورت رول در حال گذر است منتقل می‌نمايد.
فلکسوگرافی
ماشین‌های چاپ فلکسو از مرکب‌های مایعی استفاده می‌کنند که کمتر چسبناک بوده و با تبخیر سیال حامل (وارنیش) خشک می‌شوند. چاپ فلکسوگرافی یا از مرکب‌های مبتنی بر آب (معمولا روی سطوح چاپی غیرجاذب مانند پلی‌اولفین و سطوح لمینیت شده، و مانند گذشته، روی انواع کاغذ آهاری) یا مرکب‌های حلال (برای استفاده بر روی سطوحی مانند سلفون) استفاده می‌کند. سیال حامل‌های مرکب بر پایه‌ی آب از آمونیاک، پروتئین (محلول آمینه)، کازئین، شلاک، رزین‌های فیومارات آستری شده، کوپلیمرهای اکریلیک، یا ترکیبات وابسته به آن درست شده‌اند. آنها چاپ‌پذیری بسیار بالایی دارند در چاپ به‌خوبی عمل می‌کنند و به‌راحتی پاک می‌شوند. در چاپ فلکسوگرافی روزنامه از مرکب‌های مبتنی بر آب بسیار زیاد استفاده می‌شود زیرا ضددود هستند. باوجوداین، مرکب‌های فلکسوگرافی مبتنی بر آب بر روی لایه‌های چاپی با جذابیت کمتر در مدت‌زمان طولانی خشک‌شده و درخشندگی کمتری دارند. در مورد مرکب‌های مبتنی بر آب به سبب کاهش وابستگی به مرکب‌های فلکسوگرافی محلول پایه، تحقیق و توسعه بیشتری شده که کمتر هوا را آلوده می‌کند. مرکب‌های محلول پایه ترکیبی از محلول ـ رزین است، برای مناسب بودن بر روی سطحی که چاپ می‌شود فرمول‌بندی شده، به‌علاوه فرم‌های چاپی و دیگر بخش‌هایی چاپ با آن تماس خواهند داشت. محلول‌های ناسازگار می‌توانند لاستیک صفحات فلکسوگرافی را خمیده و خراب کنند. این محلول از الکل، اتیل، پروپیل، یا ایزوپروپیل ساخته‌شده است. برای ایجاد حلالیت بهینه رزین، اترهای گلیکول، هیدروکربن‌های الیفاتیک، استات یا استرها ممکن است به آن اضافه شود. این مواد افزودنی نیز باعث چسبناکی مطلوب و تسریع در خشک شدن می‌شوند. رزین‌ها را باید با مراقبت انتخاب کرد، زیرا ویژگی‌های مرکب را تحت تأثیر قرار می‌دهند. رزین‌های معمولی که در مرکب‌های فلکسوگرافی استفاده می‌شود، شامل اکریلیک، آسترهای سلولوزی، نیتروسلولوز، پلی آمیدها، روزین‌‍های بهینه شده، و رزین‌های کتون استفاده می شود.
گراور
برخلاف بیشتر مرکب‌هایی که برای فرایندهای چاپی تولید می‌شوند، مرکب‌های گراور از رنگ‌دانه و چسبی برای حفظ انتشار یک‌شکل رنگ‌دانه و چسب رنگ‌دانه به سطح چاپی،و محلولی برای حل کردن چسب تشکیل‌شده و سرانجام در مرحله خشک شدن تبخیر می‌شود. به محلول مورداستفاده و سازگاری حلال بستگی دارد،تنوع گستردگی مواد اولیه که ممکن است به‌مانند چسب از آن استفاده شود. آنها بر اساس خصوصیات نهایی مطلوب، مانند درخشندگی، مقاومت در برابر آب یا دیگر مواد، انعطاف‌پذیری و غیره انتخاب می‌شوند. بعضی چسب‌ها، مانند شکل‌دهندگان فیلم بعد از چاپ به سرعت خود را از حلال‌ها جدا می‌سازند تا در این صورت مرکب بتواند به‌سرعت خشک شود. سپس عملیات‌های پرداخت تکمیلی مانند نوردزنی، دایکات و غیره مانند لفافه‌بندی و بسته‌بندی بلافاصله انجام می‌شود. در چاپ روتوگراور، مهم‌ترین ملاحظه در رابطه با حلال‌ها، موضوع فروپاشی و حل شدن رزین‌های شکل‌دهنده فیلم، سرعت خشک شدن آنها، تأثیرات پاک‌کننده‌ی آنها روی مرکبی که قبلاً چاپ‌شده (مانند سفارش‌ها چندرنگی)، مواد سمی و انتشار بخارهای مضر وجود دارد. همچنین ذرات رنگ‌دانه باید نسبت به دیگر فرایندهای چاپی بهتر آسیاب شوند، در غیر این صورت استوانه‌ی گراور بیشتر آسیب می‌بیند. اخیرا تلاش شده که برای کاهش مقدار استفاده از مرکب‌های مبتنی بر حلال، مرکب‌های گراور مبتنی بر آب ساخته شده است ولی هنوز موفقیتی را کسب نکرده‌اند.
